نویسنده: کاملیا انتخابی فرد

سیاستمداران هیجان زده ایرانی خود را برای یک برنامه بزرگ در تهران آماده می کنند: اجلاس کشورهای عضو در جنبش غیر متعهدها. نشستی که می تواند برای ایران پرستیژ بین المللی به همراه آورد و در عین حال اعتباری که سالهاست خدشه برداشته است را ترمیم کند. تبلیغات بسیار و کوبیدن بر طبل میزبانی این نشست چیزی نیست به غیر از آنکه نشان داده شود که هنوز ایران در بین جامعه جهانی محبوب و تنها نیست.

شاید این آخرین فرصت برای حکومتی باشد که زیر فشارهای سنگین جامعه بین المللی بر سر برنامه های جنجالی اتومی خود بسیار منزوی شده است. برگزار شدن با آبرو و مشارکت سران کشورها به معنای توانایی ایران در میزبانی نشستهای بین المللی و در عین حال بیرون آمدن از انزوا تلقی خواهد شد. در بین صدها کشوری که عضو این جنبش هستند و به ایران خواهند آمد، ایران ادعا می کند که نزدیک به ۴۵ رئیس دولت در سطح رئیس جمهور، نخست وزیر و پادشاه جزو شرکت کنندگان عالی رتبه این نشست هستند. اما با قاطعیت می توان گفت که رئیس جمهور تازه مصر- محمد مرُسی- ستاره این نشست خواهد بود چرا که تلویزیون دولتی ایران مملو از اظهار شادمانی از اعلام شرکت محمد مُرسی در آن است. اینک بعد از سی و سه سال و تلخکامی ها و نداشتن رابطه دیپلوماتیک با مصر وضعیت به گونه ای تغییر کرده که رئیس جمهور جدید موافقت کرده تا به ایران سفر کند. آقای بانکی مون  سرمنعشی  سازمان ملل متحد نیز دیگر مهمان مهم این برنامه است. فردی که حضور وی به شدت اهمیت دارد و نفر سوم مَلک عبدالله، پادشاه عربستان سعودی است.

چنانچه این سه نفر مهمان فوق العاده مهم در تهران حضور یابند به قاطعیت می توان گفت که این پیروزی بزرگی برای حکومت ایران خواهد بود و بدینوسیله یخهای بین ایران و قطبهای مهم کشورهای مسلمان شکسته خواهد شد. علی رغم شکر آب بودن رابطه ایران و عربستان سعودی بعد از ادعای مربوط به ترور نافرجام سفیر عربستان در واشنگتن توسط فردی وابسته به نظام ایران ( به ادعای دولت امریکا)، دو کشور ایران و عربستان رابطه دیپلوماتیک خود را همچنان حفظ کردند. ایران هرگونه دخالتی در رابطه با این ترور نافرجام را رَد کرد اما عربستان شکایتی را تسلیم شورای امنیت سازمان ملل متحد کرده و رسما خواستار محکومیت ایران شد.

اگر پیشامد اخیر بین دوکشور را کنار بگذاریم، بعد به مشکل دیگری می رسیم: ادعای دخالت ایران در بحران بحرین. ایران این ادعا را نیز مردود می داند و در عین حال عربستان را متهم به پشتیبانی مالی و نظامی از مخالفین بشار اسد می کند. این ادعاها مانند اخگری بر آتش افروخته شده بین دو کشور می افزاید و در این میان محمود احمد نژاد در کمال شگفت دعوت پادشاه عربستان برای شرکت در نشست اضطرای سران کشورهای اسلامی را پذیرفت و به مکه رفت. آقای احمدی نژاد این دعوت را با طمانینه پذیرفت چرا که وی زیر فشار بسیار توسط رقبای سیاسی خود بود تا از این دعوت صرف نظر کند. آنها ( مخالفین ) معتقد بودند که شرکت آقای احمدی نژاد در اجلاس مکه می تواند به ضرر حکومت بشار اسد تمام شود و دوم آنکه هنوز از برخورد سعودی در مورد ماجرای توطئه بر علیه دیپلومات این کشور در آمریکا دلخور بودند. تا آنجا که من می دانم و در مطبوعات پیگیر شده ام تا کنون هیچ کمیته کاری و گفتگو بین ایران و عربستان برای تحقیق درباره این موضوع شکل نگرفته است در عین حال در امریکا نیز دادگاه فرد متهم هنوز برگزار نشده تا اطلاعات بیشتری دراینباره منتشر شود. بازنشدن کلاف این توطئه و سوء ظن هایی که به وجود آمده، مانند زخم التیام نیافته، همچنان هر دو کشور را رنج می دهد. با این وجود رئیس جمهور ایران ریسک بزرگی را پذیرفت و دعوت را قبول کرده و به عربستان سعودی رفت.

بعضی از مردم فکر می کنند که محمود احمدی نژاد باهوش نیست و بعضی از مردم بر این باورند که او باهوش و زیرک است. بعضی می گویند که او قدرتی در دست ندارد و هر آنچه که رهبر ایران به او دیکته کرده باشد انجام می دهد. اگر تمامی این حدس و گمانه ها را به کناری بگذاریم، به گمان من انجام سفر احمدی نژاد به سعودی منطقی بود و تصمیم گرفته بود تا در مقابله با رقیبان سیاسی خود دست به این قمار سیاسی بزرگ بزند.

استقبال گرم پادشاه سعودی از رئیس جمهور ایران و تعارف نشستن در کنار خویش، خوشامدی بود که آقای احمدی نژاد برای موفقیت این سفر و اعتبار در نزد رقبای خود در ایران به آن احتیاج داشت. شاید آنچه که دکتر محمود احمدی نژاد در نظر داشت تا در جلسه مکّه به انجام برساند، نشان دادن آمادگی ایران برای دوره بعد از بشار اسد و همچنین ملاقات مُرسی رئیس جمهور مصر بود. احمدی نژاد می دانست که ادای احترام به پادشاه سالخورده سعودی کلید حضور محمد مُرسی در نشست جنبش عدم تعهد در تهران خواهد بود. چگونه ممکن بود که سران بسیاری از کشورهای عرب مخالف بشار اسد به تهران بیایند چنانچه تهران همچنان در موضع سرسخت خود درباره تحولات سوریه باقی مانده بود؟ حضور احمدی نژاد در سعودی و شرکت او در نشستی که منجر به تعلیق عضویت سوریه در آن شد نشان داد که ایران در حال تغییر دیپلوماسی خود در قبال بشار اسد است. ایران می داند که اسد نمی تواند برای مدت زیادی مقاومت کند و شاید با آماده کردت زمینه استعفای وی می خواهد تا از میزان برخوردها بین خود و دیگر کشورهای مسلمان بخصوص دو کشور مهم، مصر و سعودی بکاهد .

درحالی که مطبوعات مملو از اخبار ضد و نقیضی درباره زمان حمله احتمالی اسرائیل به تاسیسات اتومی ایران است و با این تحریمهای کمرشکن اقتصادی و تحریمهای نفتی، آقای احمدی نژاد می داند که کشورش بیش از هر چیز به دوستانی برای روزهای بد احتیاج دارد. شاید دیر و یا شاید این تلاشها دیگر بسیار ناچیز باشد چنانچه که ایران روزهای بدتری در پیش رو داشته باشد. البته که تهدیدهای اسرائیل هیچوقت در ایران جدی گرفته نشده است اما به نظر می آید که تهدیدها توسط کاندید جمهوی خواه ریاست جمهوری امریکا بیشتر جدی گرفته شده باشد. منظور این است که تهران خود را بیشتر برای روزی آماده می کند که شاید بارک اوباما در قصر ریاست جمهوری نباشد و تصور می کنند که در اینصورت جمهوری خواهان بسیار متفاوت از دمکرات ها عمل خواهند کرد. در یک چنین روزهای تیره و بارانی مطمئناً دوستان مسلمان می توانند کمک بهتری نسبت به بشار اسد باشند یا آن مرد در جنوب لبنان با زاغه ای از عصبانیت و  راکت های کوچک و بزرگ. شاید بارک اوباما در قصر ریاست جمهوری بماند اما احمدی نژاد سال دیگر نخواهد ماند. بهار سال ۲۰۱۳ پایان دومین دوره ریاست جمهوری احمدی نژاد بوده و او تنها چند ماهی را در اختیار دارد تا خودی نشان داده و احتمال تهدید حمله نظامی به ایران را از بین ببرد. اگر مَلک عبدالله یا هیاتی بلندپایه از سعودی، محمد مُرسی و سرمنشی  سازمان ملل  متحد بانکی مون در تهران حضور یابند، بشار اسد و تمامی آنچه که ًمحور مقاومت ً می خوانند کم کم رنگ خواهد باخت. این آخرین صحنه بزرگ بین المللی برای احمدی نژاد خواهد بود که در آن نقش آفرینی کند. معمولا احمدی نژاد عادت دارد که منتقدین خود را بدین گونه در جای خود می نشاند. او می خندد و نکته ای را یادآوری می کند؛ ً من  انجنیر هستم و در این رشته دکترا دارم. ریاضیات و حساب و کتاب را خوب می دانم. باور کنید! ً
.