Posted by نویسنده: دوکتور احمد فرید ثمین
پروفیسور پوهنځی کیمیا
دیروز مارک سیدویل نماینده سیاسی ناتو در یک مصاحبهء اختصاصی با بی بی سی گفت: شهر کابل برای کودکان امن تر از برخی شهرهای غربی مانند، نیویارک، لندن و گلاسکو است. آقای سیدویل در حالی این سخنان را اظهار می کند که سازمان ملل متحد شهر کابل را ((بدترین)) محل زندگی برای کودکان قلمداد می کند.
اخیرا مقامات ناتو و دولت افغانستان که در طول ۹ سال گذشته کدام کارنامهء درخور ستایش را برای مردم مظلوم افغانستان نکردند، به این گونه لاف و گزاف آغاز نمودند. هکذا چندی قبل جناب محترم کرزی صاحب نیز یکی از گزارش های سازمان ملل متحد مبنی بر حالت فلاکت بار ملت ما را چرند و پرند قلمداد کرده و چنان وانمود کرد که تمام ملت از اوضاع کنونی خوش است. در گزارشی سازمان ملل متحد آمده بود که بیش از ۶۵ فیصد مردم افغانستان به مشکلات روحی و روانی دچار اند مگر جناب رییس جمهور ما احصاییه نامبرده را جعلی خطاب کرده گفت:دا احصايیه چې دوی نشر کړه دا يوه غلطه احصايیه وه، يوه بې معنی احصايیه وه ؛ افغانستان نه يوازې دا چې يو پياوړی ملت دی بلکې يو خوشاله ملت!! دی يو دلاور ملت دی !
برای تفصیل بیشتر لطفا این مضمون نگارنده را مطالعه کنید آری! به یک گل بهار نمی شود
شاید آقای سیدویل کودکان وزیر صاحبان ، والی صاحبان ، منیجران موسسات داخلی و خارجی را دیده باشد که به چنین لاف و گزاف آغاز نموده است. بدیهی است که کودکان بزرگان ما زندگی بهتر از اطفال نیویارک و شیکاگو دارند، شاید کودکان نیویارک و لندن در بانک های سویس حساب های بانکی نداشته باشند مگر تحت نام کودکان بزرگان ما در جزیرهء لیف خرما در دوبی قصر ((ویلا)) خریداری میشود، کودکان بزرگان ما برای معالجه و تداوی به کشور های اروپایی فرستاده می شوند و حتی از خارج برای شان داکتر آورده میشود. کودکان بزرگان ما خرما های بی خستهء عربی، شیر های کم روغن اروپایی را نوش جان می کنند، یک پای آنها در کابل است و پای دیگر آنها در کشور های خارجی؛ یقینا که اینگونه زندگی را حتی شهزاده ویلیم پسر خانم دایانا نیز نخواهد داشت . اگر چلسی کلنتن دختر خانم کلنتن از زندگی پر از سرور و شادمانی شهزادگان ما خبر شود حتما به مادر و پدر خود خواهد گفت: شما هم خود را پدر و مادر می گویید من دختر رییس جمهور بودم مگر در زمان تحصیل در کانتین پوهنتون کار می کردم (چلسی کلنتن در پوهنتونی که بنده برای مدت کوتاهی در آن تحصیل کرده محصل بود و بخاطر بدست آورد فیس پوهنتون کار می کرد). در حالیکه شهزادگان ما در سیلاب دالر و یورو غرق خوشی و شادمانی هستند که حتی آقای سیدویل نیز آن را احساس نموده است . .
آخر به میلیون ها دالر ؛ پول مالیه دهنده گان کشور های غربی و بوجی های مملو از پول ایران نثار و فدای این شهزاد گان گردیده است باید که آنها زندگی بهتر و عصری تر از کودکان دیگر جهان داشته باشند، حد اقل آنها شهزاده هستند . اگر زندگی آنها از کودکان نیویارک و لندن بهتر نباشد ، پس آقای سیدویل هرگز چنین درفشانی ها نخواهد کرد. آقای سدول ضرور این کودکان را با کودکانی نیوریاک و شیکاگو که پدران و مادران شان کار و بار خود را بنا براقتصاد ورشکسته از دست داده اند مقایسه می کند.
آقای سیدویل راست می گوید ، زندگی شهزادگان افغان به کرات و مرات بهتر از زندگی کودکان لندن و نیویارک است. اگر دولتمردان نقاط ذیل محض در فکر آینده بهتر اولاد خود باشند و در مورد جامعهء خود هیچ نوع توجه نداشته باشند لاجرم به میز محاکمه کشانیده خواهند شد لیکن در اینجا رییس جمهور ما علنا در مورد آینده پسر نازدانه اش؛ میرویس جان اشک می ریزد و می گوید که او در مورد آینده اش نگران بوده و نمی خواهد که میرویس جان مهاجر شود. . اگر کودکان دیگر بی تعلیم بوده و در سرک های کابل و قندهار گدایی و درویزه گری می کنند باکی ندارد، فقط باید میرویس جان مهاجر نشود.
الحق که کودکان نیویارک و لندن از این گونه نعمت بر خوردار نیستند، حتی ((ساشا اوباما)) و ((ملیه اوباما )) داختران بارک اوباما رییس جمهور امریکا هرگز از دهن پدر خود نخواهند شنید که او در مورد آینده شان نگران و بوده و نمی خواهد که آنها مهاجر شوند. زیرا اگر اوباما و یا هر زمامدار دیگر در کدام کشور اروپایی محض در مورد آینده فامیل خود نگران باشد و در مورد جامعه هیچ گونه توجهی نداشته باشد، فردای آن روز استیضاخ خواهد شد. مگر در اینجا چنین کار هرگز صورت گرفته نمی تواند
به آقای سیدویل خاطر نشان می گردد که تمام کودکان افغان از چنین شرایطی برخوردار نیستند زیرا پول های اهدا شده به نام آنها نثار و فدای زندگی مجلل شهزاد گان گردیده است که امروز موصوف در مورد زندگی بهتر آنها افتخار می کند. آقای سدول می تواند بطور نمونه تصاویر اسباب بازی یکی از این شهزادگان را به پارلمان کشور خود و یا هم در اجلاس آینده ناتو پیشکش کند و یا می تواند بخاطر اثبات ادعای خود اسناد قصر های ((ویلا)) در دوبی را نیز استعمال کند. مگر آقای سدول باید بداند که میلیون ها دالر آنها دراینجا به هدر رفته است، کودکان افغان در دشت های قندز و بدخشان از دست گرسنگی علف می خورند، دست ها و پا های کودکان افغان از شدت سردی هوا قطع میشوند، پدران و مادران از دست گرسنگی اولاد خود را می فروشند، کودکان افغان بجای مکتب در کوچه ها و شهر ها گدایی می کنند، کودکان افغان اختطاف می شوند، گرده های کودکان افغان در شفاخانه های پاکستان و ایران فروخته میشوند، اگر در مورد همه جرایمی که علیه کودکان افغان صورت می گیرد در اینجا قلم فرسایی کنیم حتما از چشم های آقای سیدویل اشک جاری خواهد شد و امیدواریم که اشک او فقط بخاطر فامیلش نباشد ،
به آقای سیدویل خاطر نشان می گردد که صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد یعنی اداره یونیسف افغانستان را بدترین جای در روی کرهء زمین برای کودکان میداند، زیرا افغانستان بالاترین رقم مرگ و میر کودکان در جهان را داشته و از هر پنج کودک تولد شده یکی از آنها پیش از رسیدن به پنج سالگی به سبب بیماری ها جان خود را از دست می دهد.”
بر اساس ارقام نشر شده توسط ادارات سازمان ملل متحد همین اکنون بیش از پنج میلیون کودک در افغانستان نمی توانند به مکتب بروند و شماری از این کودکان در شهر کابل زندگی می کنند ،جایی که آقای سیدویل آن را بهتر از شهر های لندن، نیویارک و گلاسکو معرفی می کند. سازمان ملل متحد می گوید که از سپتمبر سال ۲۰۰۸ تا اگست سال ۲۰۱۰ در حدود یک هزار و ۷۹۵ کودک در اثر خشونت ها در افغانستان یا کشته و یا زخمی شده اند. یقینا که این ارقام خود گواهی میدهد که اطفال و کودکان افغان در شرایط فلاکت بار و نکبت بار زنده گی می کنند.
د. .”.
