نویسنده: دوکتور احمد فرید ثمین

پروفیسور پوهنتون دیکسی

چندی قبل یکی از ادارات سازمان ملل متحد گزارشی را نشر نمود که در آن  شصت فیصد مردم افغانستان دچار با مشکلات روحی و روانی نشان داده شده بود مگر جناب محترم کرزی صاحب گزارش نامبرده را چرند و پرند خوانده و آنرا شدیدا رد کرد. کرزی صاحب در این زمینه چنین گفت: دا خوشې چټي خبره ده چې د افغانستان شپېته فيصده خلک رواني تکليف لري . ته چېرې کورونو ته ولاړې چې تا معلومه کړه چې موږ څو نفره رواني تکليف لرو. احصايیه دې له کومه کړه

کرزی صاحب در مورد این گزارش می افزاید:‌دا احصايه چې دوی نشر کړه دا يوه غلطه احصايیه وه، يوه بې مانا احصايیه وه ؛ افغانستان نه يوازې چې يو پياوړی ملت دی بلکې يو خوشاله ملت دی يو دلاور ملت دی . .

آری! این احصاییه لاجرم برای آنهایی بی معنی و بی مفهوم خواهد بود  که تحت باران بوجی های دالر ایران و امریکا نشسته اند، این احصاییه برای آنهایی بی معنی خواهد بود که بوت های سه هزار دالری را بر پا می کنند، این احصاییه برای آنهایی بی معنی خواهد بود که در جزیرهء لیف خرمای قصر های رنگین را خریداری می کنند، این احصاییه برای آنهایی بی معنی خواهد بود که در کاروان های موتر های ضد زرهی چکر می زنند، این احصاییه برای آنهایی بی مفهوم خواهد بود که معاشات گزاف دالری را از کشور های مختلف اخذ می کنند و سرانجام این احصاییه برای آنهایی دروغ واغراق خواهد بود که از حال زار این ملت خبر ندارند.

به کرات و مرات گفته ایم و باز هم می گوییم که ملت افغان تباه و برباد شد، نه به نام ماند و نه هم نشان، فقر و گرسنگی و حملات نظامی و انتحاری را یکطرف گذاشته؛ حتی کلتور و عنعنات افغانی ما تحت لطمات جبران ناپذیر کشور های همسایه قرار دارد، پوهنتون ما به دانشگاه تبدیل شد، و لوی څارنوالی ما به دادستان کل، مگر با آنهم بزرگان ما می گویند که ملت شاد و خرم است.

در داخل کشور چه که حتی در کشور های خارجی نیز افغان ها با عفریت فلاکت و نکبت دست و گریبان هستند . در ایران افغان های بیچاره که بخاطر مزدوری با آن کشور رفته اند با قساوت و عداوت تمام اعدام میشوند ،‌ در پاکستان افغان های مظلوم منبع خوب عایداتی برای پولیس  خدا ناترس آن کشور مبدل شده اند مگر بازهم زمامداران ما داد می زنند که ملت افغان شاد و خرم است.  در کشور های اروپایی اوضاع از این هم بدتر است؛ دانشمندان  و سیاستمداران کشور ما بنا بر جور روز گار و بدست آوردن یک لقمه نان حلال،  کاسه شویی و قاب شویی می کنند مگر با آنهم  دولتمردان ما لاف و گزاف می زنند  که ملت افغان خوش و خرم است.

آیا آن دانشمندی که بیشتر از سی سال برای پیشرفت و ترقی افغانستان کار و زحمت کشید مگر امروز بنا بر جور روزگار یا کاسه شویی می کند و یا هم بیکار در خانه نشسته است با تکلیف روحی و روانی مواجه نخواهد بود ؟ آیا آن مادری که پسر مزدور کارش در ایران اعدام میشود ، دیوانه نخواهد شد؟ آیا آن کودکی که پدر و مادرش را در حملات انتحاری از دست میدهد، با مشکلات روحی مواجه نخواهد شد؟؟  آیا آن مادر و پدری که اولادش در خارج از کشور از کلتور و عنعنات افغانی بیگانه میشود، بسیار زود دیوانه نخواهد شد؟  آیا آن افغانی که همین اکنون برای خوردن یک لقمه نان خشک دقیقه شماری می کند، با تکلیف روحی مواجه نخواهد بود؟ آیا آن گرسنه ای که همین اکنون در ولایت قندز از دست گرسنگی ریشه درخت ها را تناول می کند، با مشکلات روحی مواجه نخواهد شد؟ آیا آن پدری که بخاطر نجات اطفال گرسنه اش یکی از اولادهایش را می فرشد، با مشکلات روحی  و روانی مواجه نخواهد شد؟ آیا آن مهاجری که همین اکنون در کمپ چهار راهی قمبر کابل از شدت سرما در خیمهء پاره پاره اش با خانواده اش یکجا می لرزد، با مشکلات روانی و روحی مواجه نخواهد بود؟؟

حقیقت امر آن است که ملت مظلوم افغان در داخل و خارج کشور با مشکلات بی حد و حصر دست و گریبان بوده که منجر به امراض روحی و روانی آنها گردیده است  مگر متاسفانه دولتمردان ما که در سیلاب دالر و ریال غرق هستند از حالت فلاکتبار و نکبتار ما خبر ندارند و آنها چنان می پندارند که همه به مثل ایشان شاد و خرم اند.

گویند که به یک گل بهار نمی شود به همین ملحوظ بوجی های دالر و ریال بزرگان ما به مثابهء شادی و خوشی ملت ما نیست؛ ملت ما گرسنه و تشنه است و یقینا که گریه ها و ناله های ملت مظلوم ما گوش شنوا ندارد اگر   گوش شنوا  می داشت امروز ملت ما چنان بیچاره و مظلوم نمی بود.

آنهایی که نمی پذیرند که ملت ما با مشکلات بی حد و حصر دست و گریبان است لطفا این ویدیو ها را مشاهده کنند و باز در مورد خوشی و سعادت ما حرف بزنند.