یاد دهانی: این مضمون زمانی به نشر رسید که جناب کرزی بخاطر آیندهٔ فرزندش میرویس جان  در لیسهٔ امانی اشک ریخت.  در این مضمون به جناب کرزی پیشنهاداتی ارائه شده  است که  اگر موصوف در آن زمان به آن بذل التفات و توجه می کرد به مشکلات کنونی دست و گریبان نمی شد. این مضمون بر اساس تقاضای بعضی از دوستان و بخاطر نجات کرزی از مشکلات کنونی مجددا به نشر می رسد.  بخاطر معلومات مزید لطفا بر لینک های این مضمون کلیک کنید و خود خواهید دانست که کرزی صاحب در طول سلطنت ده ساله اش بجز از بیسوادان و جنگ سالاران به حرف های  دانشمندان افغان گوش فرا نداده است و  ارمغانش نیز آغاز جنگ جدید در میان پارلمان تقلبی و لوی څارنوالی و ستره محکمهٔ کشور است.

تیم نشراتی گران افغانستان .

نویسنده:- دوکتور احمد فرید ثمین
پروفیسوردیپارتمنت کیمیای پوهنتون دیکسی ستیت ایالات متحده امریکا

جناب محترم کرزی صاحب!!
یکبار دیگر احترامات و تمنیات نیک و حسنهء خود و ملت گرسنه و درد دیدهء خود را حضور تان از آن سوی اوقیانوس ها تقدیم نموده صحت و سلامتی تان را از درگاه ایزد متعال استدعا دارم.
جناب محترم! سخنرانی گریه آلود تان  در لیسه امانی سرخط اخبار جهانی را تشکیل داد  و همه دانستند که شما نیز به مثل افغان های مظلوم، از استمرار اوضاع کنونی بستوه آمده اید و حتی در مورد سرنوشت میرویس جان نگران هستید مگر سوالات اساسی در اینجاست که چرا میرویس جان مجبور به رفتن به خارج خواهد شد؟؟ چرا داکتران خارجی میرویس جان را تداوی می کنند؟؟ چرا میرویس جان در داخل کشور معالجه نمی شود؟؟ چرا میرویس جان در داخل کشور درس نخواهد خواند؟؟  مسوول عقب ماندگی ما کیست؟؟؟ آیا ملت افغان و یا هم زمامداران ما ؟؟؟ آیا افغانستان واقعا کشور عقب مانده است و یا عقب مانده نگه داشته شده است؟؟؟ آیا افغانستان واقعا معمار ندارد ویا معمار دارد مگر به معمار زمینه خدمت مهیا نمی شود؟؟؟

اظهر من الشمس است که پاسخ این سوالات را هم شما، هم ملت ما و هم جامعه جهانی که به میلیون ها دالر را بخاطر پیشرفت و انکشاف افغانستان اهدا کرده است می داند.
جناب محترم! اگر ده سال قبل از امروز و حتی اگر امروز به جای تفنگ و کلاشینکوف ،به علم و دانش ارج احترام گذاشته می شد، اگر ده سال قبل از امروز و حتی اگر امروز به جای تنظیم پروری به شایسته سالاری بذل التفات و توجه می شد، اگر ده سال قبل از امروز و حتی اگر امروز کار به اهلش سپرده میشد، نه  شما گریه می کردید و نه هم برای تداوی میرویس جان نیاز به داکتران خارجی بود.
جناب محترم! ما عقب مانده نیستیم بلکه عقب مانده نگه داشته شده ایم. ما در داخل و خارج کشور اشخاص ورزیده و دانشمند داریم، ما ساینسدانان داریم، ما پوهاندان داریم، ما انجینیران معروف داریم و ما سیاستمدارانی وطن دوست داریم که اگر به آنها زمینهء خدمت مهیا شود، افغانستان را به زروه سعادت و پیشرفت خواهند رساند.

جناب محترم! کشور های اروپایی و غربی را کنار می گذاریم،  در همین شهر گرد آلود کابل، در همین ولایت ویران  قندهار یعنی

زاد گاه شما ، در همین  پکتیا، در همین لوگر و در همین افغانستان اشخاص ورزیده و مجرب زنده گی می کنند،

دانشمندان زندگی می کنند، پوهاندان زندگی می کنند و سیاستمداران واقعی زندگی می کنند. مگر متاسفانه علم و دانش آنها برای شما بها و ارزش ندارد، اداره شما در طول ده سال گذشته به علم و دانش هموطنان ما ارج احترام نگذاشته است. یکبار به کابینهء تان نگاه کنید، کدام شخص ملی در آن وجود دارد، کدام دانشمند در آن وجود دارد؟ همه کابینهء تان در میان تنظیم های جهادی، نشنلست ها و دارنده گان پاسپورت های خارجی  تقسیم شده است.  ای کاش شما در طول ده سال حکومت تان افراد ملی را دور خود گرد می آوردید!!! ای کاش شما کار را به اهلش می سپردید.   اگر شما این کار را ده سال قبل می کردید ویا امروز این کار را کنید، یقینا کاملا داریم که شما در لیسه امانی اشک نخواهید ریخت و یقین دارم که میرویس جان در افغانستان معالجه خواهد شد نه در کشور های خارجی.
اگر شما همین اکنون کار را به اهلش بسپارید، وزارت خانه ها، ریاست ها و سفارت خانه ها را به افراد مجرب و ورزیده و صادق بدهید، نه تنها اینکه باعث تقویت حکومت شما خواهد شد بلکه تمویل کننده گان خارجی نیز بر حکومت تان انگشت انتقاد گذاشته نخواهند توانست و شما در محافل بین المللی و مجالس با مقامات خارجی از پیشرفت و انکشاف افغانستان حرف زده خواهید توانست، نه اینکه آنها بر حکومت شما انتقاد کنند.
اگر کار به اهلش سپرده شود، یقین کامل داریم که ریشه فساد اداری از بیخ قلع و قمع خواهد شد ، امنیت تامین خواهد شد، غایلهء طالبان ناپدید خواهد شد و افغانستان به جاده پیشرفت و ترقی قدم بر خواهد داشت. هکذا ملت افغان از حکومت تان حمایت خواهد کرد و ملت در حمایت از حکومت تان با دست های خالی با دشمنان این خاک خواهد رزمید. آری! ملت افغان ملت سلحشور است، اگر ملت با شما باشد، شما هیچ غم ندارید، نه شما در لیسهء امانی مجبور به اشک ریختن خواهید شد و نه هم میرویس جان مجبور به درس خواندن در کشور های خارجی خواهد شد.
جناب محترم!! اگر شما واقعا می خواهید که میرویس جان در افغانستان درس بخواند، اگر شما یقینا می خواهید که میرویس جان توسط داکتران افغان معالجه شود، اگر شما واقعا می خواهید که میرویس جان موتر های ساخت افغانستان را رانندگی کنند، اگر شما یقینا می خواهید که میرویس جان تلیفون های ساخت افغانستان را استعمال کند، اگر شما الحق می خواهید که میرویس جان در داخل افغانستان بزرگ شود و اگر شما واقعا می خواهید که میرویس جان در یک کشور پیشرفتهء بنام افغانستان زندگی کند، لطفا همین اکنون همه آنهایی را که به اساس تنظیم، معامله های پنهانی و پاسپورت خارجی به مقامات ارشد گماشته شده اند سبکدوش و عوض آنها اشخاص مجرب و ورزیده را مقرر کنید.
آری!  شما صلاحیت این کار را دارید و اگر با آنهم اصرار دارید که تیم حکومتی تان یک تیم کاری است، یقین کامل داریم که چند سال بعد میرویس جان نیز به شما خواهد گفت: (( پدر جان! شما فرصت طلایی را از دست دادید، تمام جهان با شما بود، لباس شما لباس سال تعیین میشد، تصاویر شما در مجله های مود و فیشن جهان نشر می شد، به شما دوکتورا های افتخاری اعطا میشد، به میلیون ها دالر به افغانستان اهدا شد،  اگر شما کار را به اهلش می سپردید، امروز من در کشور های خارجی درس نمی آموختم،  اگر شما وزارت تحصیلات عالی را به یک شخص ورزیده می دادید، گراف بیسوادی در کشور خط صعودی را نمی پیمود، اگر شما وزارت زراعت را به یک متخصص زراعت می سپردید، هموطنان ما امروز از دست گرسنگی ریشه درخت ها را تناول نمی کردند، اگر شما وزارعت آب و برق را به یک انجینیر ورزیده می دادید، بیش از نصف کشور در قرن بیست ویکم در تاریکی ها، شب را سپری نمی کرد، اگر حکومت شما به علم و دانش افغان ها ارج احترام می گذاشت، افغانستان به فرجام کنونی مواجه نمی شد…..))
جناب محترم!! آیا میدانید یا نه، ملت افغان آزرده است، ملت افغان گرسنه است، ملت افغان از دست گرسنگی ریشه درخت ها را می خورد، دانشمندان از وظایف شان سبکدوش می شوند و سرانجام دیگر این ملت مظلوم بر حکومت شما اعتبار ندارد. گریه فایده ندارد، شما می توانید حلال این مشکلات باشید، شما می توانید برای میرویس جان آینده روشن را به ارمغان آورید، مگر بشرطیکه به عوض تنظیم پروری به شایسته سالاری بذل التفات و توجه کنید. اگر ((این)) و ((آن)) به ((این)) و ((آن)) وزارت ، ولایت و سفارت خوش می شد، باید افغانستان امروز گل و گلزار می بود.

جناب محترم!! درد آورست که شما نیزبا ملت افغان یکجا گریه می کنید مگر شما اکنون به گریه آغاز کردید

در حالیکه ملت افغان از سی سال بدینسو گریه می کند، گاهی این ملت از دست کمونیست ها می نالد و گاهی هم از دست مجاهد صاحبان، گاهی ملت ما از کیبل کاری طالبان فریاد می کند و گاهی هم از فساد اداری و عدم تکریم به علم ودانش ادارهء شما . در میان شما و ملت ما تباین شایان ملاحظه وجود دارد، شما با شکم سیر اشک می ریزید در حالیکه ملت ما در حال گرسنگی گریه می کند  ، گریه های شما در ظرف چند  دقیقه در اطراف و اکناف جهان طنین می اندازد در حالیکه گریه و فریاد ملت مظلوم افغان از چند دهه بدینسو شنیده نمی شود.

جناب محترم! آیا شما می دانید که در رژِیم شما، افرادی از وظایف سبکدوش شده اند که حتی کمونیست ها،

مجاهدین و حتی طالبان به علم و دانش آنها ارج احترام داشتند مگر وزیران شما آنها را از وظایف برطرف کرده اند و اگر می گویید که من در زمینه اغراق و مبالغه می کنم لطفا با نگارنده این سطور تماس گرفته که من نام  آن عدهء از پوهاندان و پروفیسوران را به شما ارایه کنم که در سلطنت ده سالهء شما از وظایف سبکدوش گردیده اند.
جناب محترم! شما امروز گریه می کنید مگر من گریه و نالهء مرحوم پوهاند دوکتور پیر محمد صدیقی را که هشت سال قبل از امروز در سلطنت  شما از وظیفه اش سبکدوش گردیده بود شنیده ام .آری! موصوف در تلاش پیدا کردن کار در زمان حکومت شما با هزاران یاس و حرمان از این دنیا رخت سفر بست.
مرحوم پوهاند دوکتور پیر محمد صدیقی یکی از ساینسدانان و دانشمندان معروف کشور ما در مورد اینکه چرا پسرش خیاط شد برایم به آواز گریه آلود چنین گفت: ” من که شب و روز تعلیم کردم و دوکتورای خویش را بدست آوردم چه سود برایم داد، محض اینکه هیچ کس هم امروز برایم کار نمی دهد. ای کاش! من در همان زمان کدام کسب را یاد می گرفتم تا امروز به مشکل بیکاری مواجه نمی بودم. به همین خاطر من به یگانه پسر خود توصیه کردم که بجای علم و تحصیل کدام کسب آزاد مانند خیاطی و نجاری را بیآموزد تا در آینده به مثل من به مشکل بی کاری مواجه نشود. همین اکنون من به تو هم نصحیت می کنم که در تلاش علم و دانش مباش زیرا درینجا علم و تحصیل هیچ  بهای ندارد.))
آری جناب محترم!!!  پوهاند دوکتور پیر محمد صدیقی، پوهاند دوکتور خیر الله دولتی، پوهاند دوکتور باز محمد شیر زاد، پوهاند دوکتور احمزه خیل شینواری، پوهاند دوکتور محیبی و…  در دوران حکومت شما بنا بر عدم تکریم به علم و دانش با هزاران یاس و حرمان از این دنیای دون برای ابد رخت سفر بستند. من آنها را از نزدیک می شناختم، از زمانی کودکی با آنها آشنایی داشتم، آنها در خیال و تصور انکشاف و ترقی افغانستان بودند،‌ آنها در غم اندوختن دالر نبودند، برای آنها افغانستان مهم بود نه کدام چیزی دیگر.  تلاش های خستگی ناپذیر آنها بود که افغانستان در دههء هفتاد میلادی به کشور های خارج غله و دانه را صادر می کرد، آنها بودند که نام افغانستان را در ردیف کشور های پیشرفته قرار داده بودند مگر   آنها از حکومت شما آزرده بودند، شما  به علم و دانش آنها ارج احترام نگذاشتید، شما در پیشبرد امور از آنها مشوره نگرفتید، زیرا آنها نه پاسپورت خارجی داشتند و نه هم با تنظیم های جهادی و نشنلستی کدام رابطه داشتند، آنها مردم عادی بودند، نه کروزین داشتند و نه هم لندکروز، آنها پیاده در کوچه ها و خیابان های این وطن گشت و گذار می کردند، مگر شما آنها را با صدور یک تعزیت نامه نوازش دادید.
جناب محترم! گرفتن رتبهء پوهاندی کدام کار آسان نیست، آنهایی که نایل به این رتبه شده اند می خواهند که به خاک و کشور خود خدمت کنند، نه اینکه مانند ده ها پوهاند خانه نشین شوند.
جناب محترم! من گریه می کنم و قلب گریه می کند که یکی از وزیران بیسواد شما تعداد زیاد از دانشمندان ما را خانه نشین کرده است، مگرشما تاکنون خبر ندارید! آری جناب محترم حکومت این طور نمی شود.
ما می دانیم که شما در قبال عقب ماندگی کشور اشک میریزید، ما می دانیم که شما از بیسوادی وزیران تان بستوه آمده اید، ما می دانیم که شما از فساد اداری به مثل ما بستوه آمده اید و حتی به بعضی کشور ها نیز سفر نمی کنید زیرا کشور های تمویل کننده در زمینه از شما  می پرسند که چرا فساد اداری در افغانستان بیداد می کند، ما می دانیم که شما در مورد انحطاط علمی افغانستان نگران هستید و خلاصه شما در مورد آینده میرویس جان می اندیشید که در کجا درس خواهد خواند و اگر خدا نخواسته مریض شود  در کجا تداوی خواهد شد. ما کاملا درد شما را درک می کنیم و کاملا با شما همنوا می باشیم، و  شما را در زمینه ملامت نمی کنیم ، شما به حیث یک پدر حق دارید که در مورد سرنوشت پسر تان بیاندیشد مگر ای کاش شما واقعا برای پیشرفت و انکشاف  افغانستان تلاش می کردید، زیرا افغانستان استعداد های زیاد دارد مگر شما از آن استفاده کرده نتوانستید. استعداد های زیاد آمادهء خدمت به میهن بودند مگر شما زمینهء خدمت را مهیا نکردید.
جناب محترم! اکیدا می گوییم که ما عقب مانده نیستیم، ما به مثل کشور های خارجی توانایی پیشرفت کشور خود را داریم، ما نیز می توانیم به مهتاب برویم، ما نیز توانایی ساختن موتر های آبی را داریم، ما نیز به مثل جهانیان دو چشم، دو دست و دو پا و مغز داریم، هر چیز داریم مگر به فقدان رهبری مواجه هستیم.

به امید افغانستان پیشرفت و مترقی