احمد جاوید رجا

علیرغم آنکه یک سروی تازه حاکی از افزایش اعتماد عمومی نسبت به پولیس ملی افغان می باشد، ناظران هوشدار می دهند که این نیرو از نظر تعهد یک دست نمی باشند و زمانی که نیروهای خارجی در سال 2014 کشور را ترک بگویند، ممکن است کشور را با خطر متوجه سازند.

تحقیقاتی که از سوی مرکز تحقیقات اقتصادی- اجتماعی (ACSOR) و برنامه انکشافی ملل متحد انجام شده است، نشان می دهد که 81 درصد پاسخ دهندگان نسبت به ادارات مجری قانون احترام قایل می باشند. این رقم نسبت به سه سال قبل 8 درصد افزایش را نشان می دهد.

ناظران محلی هوشدار می دهند که علیرغم این افزایش محبوبیت این نیروها، نگرانی هایی واقعی نسبت به وفاداری آنها پا برجاست.

اشرف غنی احمدزی، سیاست مداری که ریاست کمیسیون انتقال مسوولیت های امنیتی از نیروهای ناتو به عساکر افغان را به عهده دارد، گفت که او از خدمات پولیس بخصوص در شمال کشور قانع نمی باشد.

او گفت: “پولیس در شمال به اساس روابط خویشاوندی، قومی و جناحی استخدام شده اند.” او افزود که این افراد وقتی لباس پولیس را بتن می کنند، بجای منافع عامه به منافع گروهی شان وفادار می مانند. “پولیس به خویش، قوم و مقامات پارلمانی خدمت می کنند نه به مردم. آنها از کسانی دستور می گیرند که توظیف شان کرده است، و اگر از آنها اطاعت نکنند از وظیفه اخراج می شوند.”

احمدزی گفت درحالیکه اردوی ملی در سالهای اخیر تاحدودی پیشرفت کرده است، “من بیشتر نسبت به پولیس نگران می باشم؛ بدرفتاری های آنها می تواند پروسه ی انتقال را زیر سوال ببرد، زیرا آنها بطور مستقیم با مردم برخورد دارند.”

تعداد سربازان پولیس ملی اکنون به 150 نفر می رسد، و تاکنون ده ها میلیون دالر برای تشکیل و تربیه ی این نیروها به مصرف رسیده است. حکومت های آلمان و ایالات متحده بیشترین کمک را درین زمینه انجام داده اند.

در شمال افغانستان بطور خاص، بسیاری ها با این گفته ی احمد زی موافق اند که تعلقات جناحی در میان نیروهای پولیس هنوز قوی می باشد.

فرید احمد نورزی، باشنده ولسوالی دهدادی ولایت بلخ گفت که هرچند او ازینکه پولیس افغان مسوولیت ها را از ناتو تسلیم می گیرند خوشحال است، اما وضعیت کنونی این نیروها او را به یاد جنگ سالاران و ملیشه های اوایل دهه ی 1990 می اندازد.

بسیاری افغانها از تکرار جنگ های داخلی که جناح های درگیر دران مرتکب بدرفتاری های شدید شدند، هراس دارند.

او گفت: “ما می بینیم که همه ی اعضای سابق ملیشه های جمعیت اسلامی و جنبش ملی در واحدهای پولیس محلی و یا پولیس ملی توظیف شده اند.”

نورزی گفت اگر پولیس ملی عاری از منافع جناحی ایجاد نشود، دورنمای این وضعیت خطرناک به نظر میرسد.

یک افسر پولیس در شمال که نخواست نامش فاش شود، تصدیق کرد که واحدهای پولیس ملی در سراسر منطقه با خطوط قومی تقسیم شده اند.

در ولایت بلخ، نیروهای پولیس بیشتر به جناح جمعیت اسلامی تاجک تبار وابسته است، در حالیکه در ولایت جوزجان این نیروها ازبک و وفادار به جنبش ملی می باشند. در ولایات سرپل و سمنگان، کنترل پولیس ملی میان جنبش، جمعیت و جناح حزب وحدت اسلامی مربوط به مردم هزاره تقسیم شده است.

او ادعا کرد که وزارت داخله “افسران پولیس وابسته به سایر جناح ها، بخصوص پشتون ها را فیلتر می کند.”

به گفته ی فهیم سروری، باشنده ی ولایت بلخ، “پولیس فعلی اعضای ملیشای سابق می باشند، صرفاً یونیفورم شان تبدیل شده است.”

سروری گفت که حضور نیروهای بین المللی باعث شده است که پولیس ملی افغان تاحدودی قوانین را رعایت کنند، اما با خروج این نیروها ممکن است دوباره آشوب و جنگ داخلی بر کشور سایه بافگند و پولیس بجای حمایت از مردم به تهدیدی علیه آنها مبدل شود.

صدیق صدیقی، سخنگوی وزارت داخله تاکید دارد که استخدام نیروهای پولیس ملی به اساس شایستگی صورت می گیرد نه وابستگی های سیاسی.

او گفت: “هرچند برخی مقامات ازجمله اعضای پارلمان برای توظیف برخی افراد به پست ها واسطه می شوند، اما وزیر داخله هرگز کدام پیشنهاد نادرست را نمی پذیرد.”

صدیقی گفت که وزارت می خواهد افسران پولیس ملی را به ولایت های مختلف تبدیل کند تا حس وفادارای نسبت به کل کشور تقویت گردد.

اما افسر پولیس دیگری در شمال کشور گفت که پولیس ملی از مدیریت منظمی برخوردار نیست که بتواند وابستگی های قومی، زبانی و منطقوی را از بین ببرد، روحیه ی نیروها را افزایش دهد و حس همبستگی ملی را تقویت نماید.

او گفت این گفته ها که وزارت داخله افراد را به اساس شایستگی استخدام می کند، “کاملاً دروغ” می باشد.

عبدالوکیل، تحلیلگر امور سیاسی نیز تایید کرد که رهبران ملیشه های سابق هنوز نسبت به قوماندان های پولیس و وزرای حکومت بالای افسران پولیس نفوذ بیشتر دارند.

او پرسید: “درین صورت چگونه ملت می تواند به نیروی پولیس اعتماد کند؟”