Posted by م. ز. شفیقی
نن که د اوسني نظام په اړه له ولس څخه دا پوښتنه وشي چې پر ځای پاتې شي او که ړنګ شي ښایي تر ۹۰ سلنه د زیاتو افغانانو نظر دا وي چې اوسنی نظام نه غواړي، باید بدل شي، دغه نظام زموږ د ارمانونو په تر سره کولو کې ناکام دی، خو د عام ولس له دغه ذهنیت څخه د اوسني نظام تر ټولو فاسدې کړۍ، تر ټولو کرغیړنې څېرې او تر ټولوكركجن اړخونه دا پروپاګند کوي چې افغان ولس د حکومتي نظام مخالف دی، دوی په همدې پلمه د حکومتي نظام او سیستم د بدلون نغارې ډنګوي خو اصلاً افغان ولس په ټوله کې د اوسني نظام د ټولو اړخونو څخه ناهیلی او مایوس دی، اوس ولس په دې پوهیدلی چې دلته د مرستې او امنیت په نامه راغلي بهرني پوځونه د دوى په وژلو او ربړولو بوخت دي، د بهرنیو مرستو په نامه راغلې مرستې په ډېره ظالمانه بڼه یا د بهرنیو او کورنیو لوټمارانو جیبونو ته لوېږي او یا د یوې ځانګړې ډلې په ظاهري کش او فش، لوکسو دفترونو، مرمي ضد موټرونو او خرمستیو لګیږي، د بشر د حقوقو په نامه، د بیان د آزادۍ او د آزادو رسنیو په نامه چې ولس د کومو څېرو د پړسیدو او راپورته کیدو شاهد دی او په دې نامه چې د څو ذلیلو کرکټرونو لوبې جوړې دي ولس په دې ښه پوهېږي ددغه بهير مخالف دی او دوی اصلاً د نظام په نامه د دغه ظالمانه او د وحشت تر بریده غیر عادلانه نظام مخالف دي، د حکومت ناخوالې او کمزورۍ اصلاً په ټوله کې د دغه خبیث نظام او اړیکو زیږنده دي.
په ټوله کې د حکومت او حکومتي چارواکیو او په هغو کې بیا د ولسمشر کرزي تر ټولو لویه غلطي دا ده چې ولې یې له پیله له بهرنیانو سره د شفاف حساب کتاب غږ اوچت نه کړ، ښایي د نوموړي یوه مجبوري به همدغه وه چې افغانستان د بربادۍ پر ګړنګ دریدلی او د نړیوالې ټولنې مرستو ته اړؤ، او دوی به له بهرنیانو نه د داسې منظم خیانت او جفا تمه نه درلوده چې زموږ د نظام هره برخه دې دوی د خپلو موخو له مخې یوازې د راجستر شویو نوکرانو نه ورغوي.
متاسفانه د بن له کنفرانس نه تر ننه په ټوله کې ډیرې منظمې هڅې شوې چې افغان ولس نه د ثبات او پیاوړي پر خپلو پښو ولاړ نظام خاوند شی او نه په ملي کچه د دې جوګه شي چې له بحرانونو سره مقابله وکړي.
د آزادو رسنیو په نامه داسې رسنۍ رامنځته کړای شوې چې د افغان ولس په منځ کې بې باوریو او مخالفتونو ته لمن ووهي، د بهرنیانو له شومو توطیو نه د ولس پام نورو وړوکیو مسایلو ته واړوی، کاذبې څېرې را مطرح او ملي څېرې بدنامې کړي.
د آزادو رسنیو د ملاتړ په نامه ادارې جوړې شوې، ذلیلې څېرې پکې وګومارل شوې چې د ملي او دینی ارزښتونو پر ځای د نورو د اجندا وو په چوپړ کې وي، او د بیان د آزادۍ تر شعار لاندې د کوڅې او بازار په کچه کنځبازي پکې وکړای شي.
د مدني ټولنې په نامه د افغان ولس او افغاني ټولنې له نورمونو او ارزښتونو بې خبره د ګوتو په شمار څېرې یوازې د څو ټنګو په بدل کې وګومارل شوې، همدغه بهرنیو اړخونو د اقتصادی مافیا په وده کې هم رول ولوباوه، اوس په ټوله کې بهرنۍ سیاسي او پوځي کړۍ، د آزادو رسنیو په نامه د دوی رسنۍ، د مدني ټولنې په نامه په دوي پورې تړلې کړۍ او په حکومت او نظام کې دننه له همدغه اړخ سره تړلي کرکټرونه د اوسني نظام خبیثه توکي دي چې وخت پر وخت زموږ د ولس د ملي ارزښتونو، هویت، تاریخ او ګټو پر خلاف له ټولو نه یو غږ راپورته کیږي.
ځکه خو د افغان ولس د هر باضمیره انسان د زړه له کومي غوښتنه همدغه ده چې دغه خبیثه نظام باید ړنګ شي، ددې خبیثه نظام اصلی توکي حکومت او چارواکي پر دې ګواښي چې د عربو د پسرلي په څېر ولسي پاڅون به یې پر خلاف پیل شي، خو ولسي پاڅون به اصلاً د لوټ، چور، غلا، وژنو، بې عدالتۍ، پستۍ او ذلت د دغه روان بهیر پر خلاف وشي چې تر غوړو شعارونو لاندې یې تور وحشت راوستی او د ولس پر ژوند لوبې کوي.
پاڅون به هغه څېرې ورسره واخلي چې پر هېواد یې د وحشت توپان ته هرکلی ویلی، هغه څېرې به محاکمه کوي چې له (جانتن اډیما) سره یې په ګډه زندانونه جوړول او افغانان یې پکې ځورول، هغه ذلیل کرکټرونه به د سیاست له بامه راغورځوی چې بهرنیانو ته یې د هیواد د ځمکې او فضا واک سپارلی، ولسي پاڅون به د هغو لوریو پر خلاف کیږي چې په تېرو کلونو کې یې د پردیو لپاره په ولس کې د وینو لښتې بهولي او اوس لګیا دي له روراباکر خېلو او ګالبرایت خېلو سره د افغان ولس د ملي یووالي، ویاړنو، تاریخ او هویت پر خلاف په توطیو ناست دي.
زموږ باور دی چې نور افغان ولس د دغه خبیثه نظام د دوام زغم نه لري چې د ولس د وینو سوداګر پکې د سیاسي کرکټرونو په نامه مطرح دي او د ولس د هیلو او غوښتنو پر خلاف د څو ګوتو په شمار خرمستۍ روانې دي.
ولس به د هغو په فساد او ذلت کې ډوبو څېرو پرخلاف پاڅون کوي او حساب کتاب به ترې غواړي چې د ولس په ننګ او ناموس یې معاملې کړې، د ولس په آبرو او غیرت یې بلوسلي، ولس دومره ړوند نه دی چې د فساد اصلي څېرې او د اوسني نظام خبیثه اړخونه ونه پیژني، ان شا ء الله د عربو د پسرلي په څېر به دلته هم تر ټولو لومړی د پردیو ذلیل نوکران خپل کش او فش بایلي، نن وی که سبا د حساب ورځ به یې راورسېږي.
نوموړی لیکوال د کرزی په چوپړ کی دی او زه ددی لیکنی سره موافق یم لیکن تر ټولو لومړی باید خپله کرزی مسول وپیژندل شی د ایران او پاکستان د لاسووهنی څخه مو په لفافه کی یادونه کړی مګر ښکاره ډاریږی
صبور سیاهسنگ – بی بی مهـرو: و در فـرجـام چـرا؟
میگویند: آقای عبدالکریم خرم وزیر (پیشین) فرهنگ افغانستان، یکی از کاراته بازهای شناخته شده کابل را نزد خود خواسته بود. ورزشکار دوراندیش در خانه پنهان شد و به دیدار آقای خرم نرفت. پرسیدند: آیا بـا وجـود داشتن کـمربند سیاه از وزیر فرهنگ میترسی؟ پاسخ داد: من از وزیر فرهنگ نمیترسم، از “فرهنگ” وزیر میترسم
اگر یادواره بالا شوخی هم باشد؛ به غبار تازه ترین کار دکتور غلام فاروق وردک وزیر معارف افغانستان نمیرسد. با دریغ، از “معارف” این وزیر، بیشتر از “فرهنگ” آن وزیر باید ترسید. دستور خرم از آستان “دانشگاه” و “دانشجو” فراتر نرفت، ولی فرمان دکتور وردک نام و نشان دوصد و چند ساله آزاده بانویی را از سر دروازه “لیسه نسوان بی بی مهرو” پایین افگنده و نوزادی به نام “پوهاند عبدالقیوم وردک” را به جایش نشانده است
فاروق وردک پنجاه و سه ساله از آگاهترین آدمهای روزگار است. نامبرده افزون بر رشته های فارمسی و انگلیسی، در ندانستن زبانهای پشتو و فارسی نیز دکترا دارد. اگر میگویید، ندارد، میتوانید روآورید به تازه ترین گفتگویش با مجاهد کاکر گزارشگر تلویزیون “طلوع”، به ویژه آنجا که میگوید: “فامیده نمیتانیم ولی کامن سنس ما و شما که اپلای کنیم، فامیده میتانیم.” خوب! او وزیر معارف نشود، چه کسی شود؟
گذشته ازینها، تلاش برای کشتن “بی بی مهرو” از سوی وزیر معارف نمیتواند ناآگاهانه باشد. در این گزینه ننگین پنج رسوایی بهم تاب میخورند
زن ستیزی، زبان ستیزی، تاریخ ستیزی، باهمی ستیزی و ارزش ستیزی
در روزگار کنونی سر آدم را باید مار گزیده باشد تا بر هستی بانویی که تاریخ دو سده پسین نه بر گوشه چادر، بلکه بر جاودانگی چهره اش نگاشته شده، چلیپا بکشد و به رویش نام آقایی را بنویسد، آنهم آقای گمنامی که شناسنامه کوتاهش با رتبه “پوهاند” آغاز میشود و با جغرافیای “وردک” پایان مییابد
گیریم “پوهاند وردک” بودن، یگانه سنجه نشستن (یا نشاندن؟) به جای “بی بی مهرو” بوده باشد، چرا وزیر معارف – اگر زن ستیز نیست – نام “دکتور معصومه عصمتی وردک” را آنجا ننوشت؟
آیا این بانوی اندیشمند فعال اجتماعی، شخصیت سیاسی و پژوهشگر دارای برترین جایگاه اکادمیک فوق لیسانس در رشته “آموزش و پرورش” – از نشنل کالج آف ایجوکیشن/ شیکاگو – نبود؟ مگر بیشتر از چهل و چهار سال یکی از پیشگامترین زنان افغانستان در گستره های تعلیم و تربیت، نهضت نسوان، ادبیات، اقتصاد، رسانه ها به شمار نمیرفت؟ آیا هفت کتاب به سه زبان ننوشت؟ و افزون بر همه، مگر از وردک نیست؟
چرا وزیر معارف – اگر زبان ستیز نیست – یکی از لیسه های “نازو انا”، “شیرین عینو”، “ملالی” یا “زرغونه” را به جای “بی بی مهرو” نشانه نگرفت؟ برای آنکه همه نامها نه تنها پشتو اند، بلکه “تخیلی” نیز؟ بگذریم ازاینکه ملالی میوند، نازو ابدالی و عینو پنجوایی وجود خارجی ندارند
چرا وزیر معارف – اگر تاریخ ستیز نیست – لیسه های “رحمان بابا”، “خوشحالخان ختک” یا “پیر روشان” را به جای “بی بی مهرو” به قربانگاه نفرستاد؟ آیا او نمیدانست که یکی ازین سه نام سترگ و ارجناک نه پیشوند “پوهاند” دارد و نه پسوند “وردک”؟
چرا وزیر معارف – اگر باهمی ستیز نیست – در شب و روز اینهمه آشوبزده که باشندگان افغانستان با هزار دلهره در کنار همدیگر چشم به آشفتگی سرنوشت خویش دوخته اند، به جای ساختن یک مکتب تازه و “لیسه نسوان پوهاند عبدالقیوم وردک” نامیدنش، آرامترین و بیدردسرترین گوشه کابل (منطقه بی بی مهرو) را انبار باروت میگرداند تا سپس آن را رندانه با کبریت آشنا سازد؟
و در فرجام، چرا وزیر معارف – اگر ارزش ستیز نیست – بر گرده “معارف” لگد میزند؟