کوهستانی

اظهارات مقامات دولتی در خصوص از سرگیری فعالیت های صلح با مخالفان مسلح دولت، واکنش های متفاوتی را در پی داشته است. اما باید باور داشت که صلح یک نیاز همیشگی برای مردم افغانستان می باشد و افغان ها همواره به آن نیازمند می باشند. چی اینکه سند همکاری استراتیژیک با امریکا به امضا برسد یا نرسد، اهمیت صلح تحت الشعاع هیچ چیزی قرار نمی گیرد و باید دولت افغانستان کوشش کند تا روند صلح را با مخالفان از سر گیرد تا بدون تحمل نتایج سخت تر از ادامه جنگ به ثبات در جامعه دست یابد.

اخیرا رسانه ها به نقل از معصوم استانکزی رئیس دار الانشای کمیسیون عالی صلح گزارش داده اند که وی گفته است که کوشش ها برای از سر گیری مذاکرات صلح با گروه طالبان آغاز شده است. این مقام شورای عالی صلح همچنین در رابطه به موثریت این پلان تصریح کرده است که این مذاکرات در صورت ایجاد یک دفتر سیاسی از سوی گروه طالبان وارد مراحل عملی خواهد شد.

برای بسیاری ها واضح و مبرهن است که اشتراک کنندگان در جرگه عنعنوی نیز که اخیرا در کابل دایر گردید، بر اصل پروسه صلح و ادامه آن تاکید کرده و صلح را یگانه راه بیرون رفت از مشکلات جاری در افغانستان خواندند. اگرچه نقطه نظرات اختلافی در خصوص این روند وجود دارد و در مورد موثریت و عدم موثریت شیوه های آن در نزد کارشناسان بحث صورت می گیرد، اما باید باور کرد که صلح نیاز بسیار مبرم می باشد و به خاطر اینکه پروسه های مربوط به آن در گذشته کارآیی نداشته است، نباید اصل موضوع مورد انکار قرار گیرد و به قول دیگر صورت مسئاله که بسیار ضروری می باشد به خاطر اشکالات فنی اجرایی آن پاک شود و حذف گردد. در حقیقت می توان گفت که اشتراک کنندگان در جرگه نیز تاکید داشتند که باید به برنامه های صلح رونق بیشتر و جان تازه ای داده شود تا پلان صلح در کشور با موفقیت به اجرا در آید.

با اینکه برخی از کسانی که به پیامدهای احتمالی انعقاد سند همکاری های استراتیژیک بین افغانستان و ایالات متحده امریکا خوشبین اند، چنین ابراز می کنند که این پیمان می تواند باعث ایجاد ثبات در کشور گردد، اما به نظر می رسد این نظریه از جایگاه منطقی قوی برخوردار نیست. زیرا حضور امریکا در افغانستان بیشتر از اینکه مبتنی بر ضرورت های داخلی افغانستان باشد، مبتنی بر ضرورت های بین المللی است که از سوی سیاستمداران امریکایی تعیین و ترسیم گردیده اند که ممکن است ارتباط چندانی با اوضاع افغانستان نداشته باشد.

بسیاری از کارشناسان به این باور می باشند که ایالات متحده امریکا به این سبب با افغانستان پیمان استراتیژیک امضا می کند و در پی داشتن پایگاه های دایمی در افغانستان می باشد که بتواند سیاست های بین المللی خود را در خصوص دستیابی به کنترول اوضاع منطقه از نزدیک به اجرا بگذارد. از این رو بسیار خوشبینانه خواهد بود که گفته شود پیمان استراتیژیک برای این منعقد گردیده است که تعهدات ایالات متحده امریکا برای امنیت داخلی افغانستان و تامین ثبات و امنیت در افغانستان به مرحله اجرا گذاشته شود.

از همین رو است که می توان گفت صلح و ثبات داخلی افغانستان همانگونه که از نامش پیدا می باشد، یک امر داخلی می باشد و باید به عنوان یک مسئاله داخلی به آن نگاه شود و همچنین کوشش شود تا با استفاده از امکانات داخلی در خصوص آن برنامه ریزی صورت گیرد. در چنین وضعیت است که اهمیت صلح در افغانستان روشن می گردد و این ضرورت درک می گردد که باید در هر شرایطی به پروسه صلح به عنوان یک امکانات افغانی و داخلی که ایجاد شده و موجود است، اهمیت انگاری شده و از آن استفاده صورت گیرد.

صلح در افغانستان اکنون یکی از اصلی ترین گمشده هایی است که بسیاری از مردم در پی آن می باشند. نبود صلح باعث سرگردانی مردم شده است. بی امنیتی باعث گردیده است تا یک نوع بی ثباتی و عدم اطمینان روانی بر جامعه حاکم گردد و مردم را در یک نوع پریشان حالی قرار دهد. از این رو نباید به صلح بی توجهی صورت گیرد و از امکاناتی که در این زمینه وجود دارد، استفاده صورت نگیرد.

واقعیت این است که صلح یک نیاز مقطعی نیست. صلح یک نیاز دایمی است که باید برای دستیابی به آن از هر امکاناتی استفاده صورت گیرد و زمانی که این مهم به دست بیاید، نیز باید کوشش شود تا از هر جهت در راستای نهادینه سازی آن کار صورت گیرد. در افغانستان چهل سال کشمکش و جنگ بوده است. به نظر می رسد که همین دوره طولانی جنگ برای به تجربه گرفتن شرایط و اوضاع کافی است و باید کوشش شود که از تکرار روند تلخ تاریخی در افغانستان جلوگیری شود و کشور به یک مرحله جدیدی رهنمون گردد که در آن مردم افغانستان از نایحه نبود امنیت و صلح و آرامش پریشانی نداشته باشند.