امان الله عمر از ایالات متحده امریکا

بدیهی است که بعد  از کشته شدن اسامه بن لادن پاکستان تحت فشار های شدید جامعه جهانی  قرار داشته  و این بهترین شانس در طول تاریخ است تا دولت افغانستان موضوع دیورند را مطرح نماید، زیرا از زمانیکه پاکستان منیحث دانه سرطان خونی در این حصه اسیاه عرض وجود کرده تا امروز همه مردم افغانستان و ناظرین اوضاع سیاسی این حقیقت را درک کرده اند که معماران و نظامیان پاکستان در فکر ان بوده اند، تا حقوق طبیعی پشتون های انطرف دیورند را غصب و شخصیت های ملی انها را تحت عناوین قانون، حقوق و ازادی های داخلی زیر تاثیر قرار دهند، و از بین ببرند که در این کار خود تا حدی پیش رفته اند و حتی در جوامع این طرف دیورند کارها استخباراتی را در ارتباط شناخت خط فرسوده دیورند نیز انجام داده اند، که گاهی، گاهی صدا ها نادرست و ضد ملی به بهانه دهلیز ترانزیتی، منافع اقتصادی و عدم مداخله پاکستان، در جوامع روشنفکری افغانها شنیده می شود.

انعده افغانها که به داشتن غرور ملی در مقابل همچو نظریات ضد ملی از خود واکنش نشان داده اند  و یا می دهند قابل غور و ستایش اند.

بهتر است تا قبل از تاریح ایجاد پاکستان روی موضوعی تماس گرفته شود تا در عمق موضوع داخل شویم، در حالیکه تاریخ واضع میسازد و صخره های خیبر سند است ، که ادعای ازادی و استقلال پشتون های پښتونستان محکوم بیسار بیشتر از نهضت ازادی هند شروع گردیده بود، و روی همین علت مرکز اداره صوبه سرحد در زمان تسلط برطانیه در دهلی نی بلکی در پشاور وقوع داشت، زیرا انکلیسها میدانستند که پشتونهای ماورای اندوس مردمانی اند، که از خود تاریخ کلتور و ممیزات جداگانه داشته از پنجابی- بنگالی و سندیی بسیار متفاوت بوده و نسبت به تمام حصص هند حق اولتر ازادی را صاحب اند.

همچنان روحیه ازادی خواهی در سرحد قوت بزرگی داشت و تحت قیادت فقیر ایپی و دیگران پیوسته قبل از تقسیم هند قربنهای بی پایانی دادند.

هنگامیکه اوازه تقسیم هند بالا شد و مردم از لیدران پشتونستان محکوم در باره اینده پشتونستان سوال کردند جواب که از طرف داکتر خان صاحب در 21 دسامبر 1946 در دهلی داده شده چنین بود.( پشتونهای سرحد با سایر قسمتها و اقوام هند کاری ندارند انها ازاد و مستقل خواهند شد و هیچ قوه انها را مجبور ساخته نخواهد توانست که به دولت دیگری ملحق شوند)

همچنین هنگامیکه اوازه ریفرندم اجباری سرحد بلند شد در 22 جون 1941 در مجمع بزرگی در ( بنو) ان جرگه اعلان کرد:(ریفرندم به اساس طرفداری پاکستان و هند نزد این جرگه قیمتی نداشته و بایست این ریفرندم به اساس طرفداری پاکستان و پشتونستان گرفته شود، زیرا پشتونها می خواهند از غلامی برکنار و  ازاد و مستقل در کنار افغانستان باشند.)

ولی معماران پاکستان که برای غصب حق پشتونها انطرف دیورند تصمیم گرفته بودند صدای این جرگه و ملیون ها پشتون را ناشنیده انگاشته و در عوض مسولیت تاریخی خود را پشت پا زدند و نارامی اینده که امروز است بدست خویش تهیه و ترتیب نمودند، محمد علی جناح موسس پاکستان در 30 جون 1948 برای خاموش ساختن و فریب دادن پشتونها از مهارت شطیانی خویش کار گرفته اظهار داشت( پشتونها در تشکیل حقوق اساسی پاکستان، واحد مستقل و جداگانه بوده و خودشان به اساس کلتور تاریخ و عنعنات صاحب خویش خواهند بود.)

این بیانیه مانند بیانات کنونی رهبران پاکستان برای اب انداختن بروی اتش سوزان ازادی خواهی مردم پشتونستان بود.

ولی دیری نگذشت که ریفرندم اجباری نه به اساس پشتونستان و پاکستان بلکه به اساس تسلیم به هند و یا پاکستان انهم زیر انواع چالهای سیاسی و نظامی عملی شد،که 85 فیصد نفوس پشتونستان از رای دادن انکار ورزیدند.

بعد از این رای گیری اجباری که به کلی خلاف حقوق بین المللی و دور از مراعات پرنسیپ های محاکمه هاگ بوده است، که گیر و گرفت شروع و مشران اقوام یکی بعد دیگری با همکاران خویش به زندان سپرده شدند و از ان تاریخ ببعد تا امروز انچه نصیب پشتونها شد حبس،بمباردمان، تهدید و فشارهای نظامی بوده است.

اکنون این صدا و خواست ارمان و هدف یک ملت است که پیوسته ملت ما را ناقرار ساخته است و بدون این خواست همگانی افغانستان نا تکمیل خواهد ماند، اینکه ما اظهار می داریم و می گویم تمامیت ارضی، یعنی چی؟

هر دولت و حکومتی که امد و رفت شعار داد که ما تمامیت افغانستان را می خواهیم و لیکن در عمل انچیزی که ملت خواستار ان بود انها در بر اورده ساختن خواست برحق ملت چیزی نکردند، صرف هر چی انجام دادند روی کاغذ باقی ماند و این سلسله جاری است.

غفلت و بی تفاوتی در مقابل خط مرده دیورند افغانستان را بسوی تجزیه طوری که در داخل و حلقات بیرونی از ان یاد می شود به پیش می برد.

یگانه راه و اصولی که بتواند افغانستان را حفظ و بسوی  وحدت ملی رهنمون سازد همین موضوع خط دیورند است، بگذار دیگران که انگشت شمار اند هر انچه که می گویند بگویند،اینکه داعیه پشتونستان افغانستان را بدام روسها ظالم انداخته و همچنان عاقبیت داود خان و خانواده اش به خط دیورند رابطه دارد و یا اینکه داود خان در سالهای اخیر ریاست جمهوری با پاکستان بر سر موضوع خط دیورند به توافق رسیده بود و یا اینکه امیر عبدالرحمن خان انطرف دیورند را غیر از افغان خوانده باشد و یا اینکه پشتونها انطرف دیورند به نفع پاکستان در ریفرندم رای داده باشند،  اینها کاملا نادرست است امیر عبدالرحمن تا زنده بود تقسیم سرحد را امضا نکرد،جلب و جذب افسران اردو توسط باندهای مزدور خلق و پرچم در ابتدا از جمله اهداف اینها بوده  و شهادت داود خان به خط دیورند هیچ نوع رابطه نداشته ،همین ولی خان تجاوز قشون سرخ در افغانستان و قانون اساسی پاکستان را تایید کرده اند بیانات ولی خان و امثال ان ارزشی ندارد و تاکید بر همچو چهره ها ضایع وقت است، موضوع خط دیورند انوقت مورد میداشت که ما معاهده متذکره را حقوقی می دانستیم در حالیکه چنین نیست و پشتونستان خاک تاریخی ما نبوده بلکه خاک طبیعی افغانستان است، و بر ما لازم است تا این راه و رویش را تا سرحد محکمه هاگ ادامه دهیم و در این راستا مباحث که در رسانهای تصویری و چاپی به پیش برده می شود پیشنهاد ما منحیث یک افغان این است تا نتیجه این مباحث تا سرحد محکمه بین المللی هاک رسانیده شود اینکه گفته می شود که این حق منحصر به حکومات است و افراد جامعه این حق را ندارند که از خواست روا و ملی خود ورقه عریضه را به همچو محاکم تقدیم نماید کاملا درست نبوده است ما می توانیم از حقوق خود در این راستا استفاده نمایم.

حکومات افغانستان در عمل از داعیه مدغم شدن پشتونستان تحریکات عملی را انجام نداده اند تا پشتونها انطرف دیورند در پیشتبانی ان قیام نمایند، اینکه پاکستان یک کشور اتومی بوده و افغانستان توان مندی انرا ندارد تا خاک های طبیعی خود را مطالبه نماید این برداشت و تحلیل علمی و درست نبوده  و به معنی ترساندن ملت افغانستان است که درست و ملی نبوده است، زیرا پاکستان در حالات ورشکستگی قرار دارد و این جنگ اخری پاکستان است که در جریان است و این کشور از لحاظ اقتصادی ، ساخت اجتماعی سیاسی رو به تجزیه است، و ما باید  به مردم غیور خود باور داشته باشیم.

انعده مشران دلسوز و پاک نیات افغان که در اروپا، امریکا و سایر کشورها که در این رابطه می توانند وظایف ملی خود را به پیش ببرند، می توانند پیش گام شوند، و از طریق سایت وزین و ملی ګران افغانستان به رهبری دانشمند محترم ښاغلی احمد فرید ثمین و دیگران می توانند این پروسه ملی را تا سرحد مراجع بین المللی برسانند، زیرا این موضوع نهایت مهم و قابل غور است، تا توجه همگانی نیروهای ملی و طاقت های خارجی بدین سو جلب شود، اینکه افغانها خاکهای طبیعی خود را می طلبند این خود یک ضربه قوی بر ضد انعده که خواب تجزیه کشور را در دل دارند بوده می تواند. باید با مسولیت تام متذکر شوم اگر همچو یک حرکت براه انداخته و سازماندهی شود امکانات موجود است تا صدا برحق مشران افغان را به اعضای پارلمان ایالات متحده امریکا برسانیم و ملاقات  های این نمایندگان و مشران را مساعد سازیم.