كوهستانی

رسانه به نقل از گزارشهایی كه در رسانه های غربی منتشر شده اند، خبر می دهد كه بر اساس گزارش مقامات وزارت دفاع آمریکا پنتاگون شمار تلفات نظامیان آمریکایی در سه ماه اول سال 2010 در مقایسه با مدت مشابه طی سال گذشته در افغانستان دو برابر شده است. این نشان می دهد كه اجرای استراتیژی جدید باراك اوباما كه حكم اعزام بیشتر از سی هزار سرباز اضافی به افغانستان را صادر كرده بود، نتیجه بخش واقع نشده و طالبان همچنان به مقابله می پردازند.

با توجه به این وضعیت و با توجه به زمینه هایی كه برای مصالحه در داخل افغانستان به میان آمده است، می توان ابراز عقیده كرد كه پروسه مصالحه نه تنها در افغانستان و برای افغان ها سود مند و مفید می باشد، بلكه این پروسه برای غربی ها نیز مفید واقع می شود و به آنها فایده می رساند.

دولت افغانستان زمینه سازی هایی را برای تحقق ساختن پروسه مصالحه ملی آماده كرده است. به اساس راپورهایی كه در این زمینه در نشریات و جراید به طبع رسیده اند، قرار است در ماه ثور سال جاری یك جرگه كلان مشورتی در كابل دایر گردد تا راه های رسیدن به صلح و مصالحه و یافتن راه خاتمه و پایان جنگ را جستجو و تعقیب كند.

به نظر می رسد این فرصت یك وقت مناسب و استثنایی برای نیروهای بین المللی و كشورهایی كه این نیروها را به افغانستان اعزام كرده اند، نیز میسر می سازد تا با روی آوردن به مصالحه و حمایت از طرح ها و پلان هایی كه در این راستا تنظیم می گردند، خطرات موجود برای سربازان خویش را كاهش داده و به این طریق آینده روشن و امیدوار كننده را برای مردم افغانستان ایجاد نمایند.

برخی از كسانی كه از مصالحه طرفداری نمی كنند، به این باور می باشند كه جنگ می تواند بهره مناسبی به ارمغان بیاورد. آنان به این عقیده می باشند كه اگر راه مصالحه در پیش گرفته شود، باعث می گردد تا اوضاع داخلی افغانستان از نظر حقوق بشری یا سیاسی دستخوش تحولات منفی گردد، اما واقعیت این است كه با پایان یافتن جنگ، حد اقل حق زندگی و حیات انسان ها حفظ و تامین می گردد و شكی نیست كه بدون موجودیت حیات تصور هیچ حق دیگری برای افراد جامعه امكان پذیر نمی باشد.

اگر افغان ها زنده بمانند می توانند زندگی خویش را نیز بسازند و برای دستیابی به حقوق بشری و امتیازات سیاسی نیز تلاش كنند، اما وقتی جنگ در كشور ادامه پیدا كند و با فیر شدن هر گلوله ای به زندگی یك افغان پایان داده شود، چگونه می توان تصور كرد كه دسترسی به حقوق بشری و امتیازات سیاسی امكان پذیر می گردد تا از ادامه جنگ جانبداری صورت گیرد.

در گزارشی كه به نقل از آسوشیتد پرس، منتشر شده آمده است كه علیرغم اینكه امریكایی ها در تلاش می باشند تا تابستان سال جاری، شمار سربازان خود در افغانستان را افزایش دهند، اما در مقابل دیده می شود كه نا امنی ها در افغانستان فروكش نكرده، بلكه افزایش یافته و همین اوضاع باعث گردیده است تا شمار تلفات عساكر اردوی آمریکا نیز در افغانستان در سه ماه اول سال 2010 میلادی 50 درصد نسبت به مدت مشابه در سال گذشته افزایش پیدا كند.

براساس گزارشی كه به نقل از پنتاگون منتشر شده است، در دوماه اول سال 2010 در کل 57 نظامی آمریکایی در افغانستان کشته شده اند، این درحالی است که در مدت مشابه طی سال گذشته تنها 28 نظامی امریكایی كشته شده بودند كه نشان می دهد در دو ماه اول سال 2010افزایش كشته شدن عساكر اردوی امریكا در افغانستان دو برابر بوده است.

اگر به این گزارش نگاه شود، روشن می گردد كه نتیجه جنگ در افغانستان به نفع هیچ كس نبوده است. حتی نیروهای امریكایی نیز كه با تمام تجهیزات نظامی وارد افغانستان شده اند، نتوانسته اند این جنگ را به نفع خویش تغییر دهند. فایده امریكایی ها در این جنگ متحمل شدن خسارات زیاد و به مصرف رساندن مبلغ ها دالر بوده است.

اگر هدف های مخفی و پنهان كه مردم از آنان چیزی نمی توانند درك كنند، وجود نداشته باشد تا نیروهای بین المللی را به ادامه جنگ تحریك كند، صرف آوردن صلح و ثبات و امنیت نمی تواند بهانه مناسب و قابل قبولی برای ادامه جنگ در افغانستان باشد. زیرا با ادامه جنگ میزان كشته شدن افراد چه نظامیان و چه غیر نظامیان افزایش می یابند و از سوی دیگر، خسارتمندی و صدمه پذیری غیر نظامیان نیز زیاد تر می گردد كه با هیچ نتیجه ای قابل جبران نمی باشد.

برای افغان ها نیز این جنگ سودی نداشته است. مردم عادی نیز از این جنگ متضرر شده اند. به نظر می رسد كه اگر این جنگ دوام كند، نیز نتیجه تغییر نخواهد كرد و شرایط برای مردم سخت تر از گذشته خواهد شد. زیرا وقتی در هشت سال نتیجه مثبت بدست نیاید، تضمینی نیست كه در آینده نتیجه مطلوب بدست بیاید و باعث شود تا اوضاع به نفع مردم افغانستان رقم بخورد. همین تصور نسبت به سربازان بین المللی كه در افغانستان حضور دارند نیز وجود دارد.

از این سبب و با توجه به نتیجه ای كه در طول هشت سال گذشته از جنگ بدست آمده است، می توان ابراز عقیده كرد كه بهترین راه برای بیرون رفت از بحران در افغانستان این است كه بجای شدت بخشیدن به تقابل نظامی كه اكنون جریان دارد و جز تباهی دستاوردی نداشته است، باید توجه به پلان ها و پالیسی هایی معطوف شود كه می تواند به پایان یافتن این آتش كمك كند.