ستار “افغان”

بعد از سقوط رژيم طالبان و فرستادن دهها هزار سرباز از سوي ايالات متحده امريكا و متحدانش به افغانستان غرض تامين حقوق اساسي و پايان دادن به جنگ در سال 2001، كشور عزيز ما افغانستان بعد از چندين سال از يك انزواي سياسي بيرون آمد. ‌‌

كنفرانس”بن” اولين نشست و تلاش براي حل بحران افغانستان پس از سقوط طالبان بود.

اين كنفرانس در شرايطي برگزار شد كه افغانستان، فاقد تمام ساختار هاي ديموكراتيك و اصل حقوق بشري بود. 9 سال پس از آن و اين بار در لندن همه اينها وجود دارد، و بحث محوري اين است كه دولت افغانستان چگونه مي تواند مسئوليت بيشتري بگيرد.

كنفرانس بن

كنفرانس بن در دسمبر سال 2001 ميلادي پس از سقوط حكومت طالبان به كمك جامعه جهاني و در راس ايالات متحده امريكا، سنگ بناي حركتي را گذاشت كه افغانستان را از ميان جنگ و آشوب به سوي صلح و ثبات و فردايي بهتر رهنمون باشد.

در پايان اين كنفرانس اخضر ابراهيمي كه در آن زمان نماينده ويژه سازمان ملل متحد در افغانستان بود، گفت: “مردم افغانستان اميدواريها زيادي به آينده اي روشنتر يافتند.”

كنفرانس بن، دسمبر 2001 تشكيل دولت موقت به رهبري حامد كرزي. ‌‌

كنفرانس توكيو، جنوري 2002 تعهد 5/4 ميليارد دالر كمك براي باز سازي افغانستان.

كنفرانس برلين، مارچ 2004 تعهد 8 ميليارد دالر كمك براي باز سازي افغانستان.

كنفرانس لندن، فبروري 2006 تعهد ده ميليار دالر و امضاي موافقتنامه افغانستان.

كنفرانس روم، جولاي 2007 بررسي نظام قضايي افغانستان.

كنفرانس پاريس، جون 2008 ارائه برنامه 5 ساله باز سازي و تعهد ده ميليارد دالر براي افغانستان.

مهمترين دست آورد بن، برگزاري لوي جرگه اضطراري، تشكيل دولت هاي انتقالي، موقت، انتخابي، تصويب قانون اساسي، راه اندازي انتخابات رياست جمهوري و پارلمان را احتوا مينمايد. همه احزاب پاي اين سند مهم تاريخي امضا كردند و حامد كرزي رهبري افغانستان را كه وارد مرحله تازه اي شده بود، به عهده گرفت.

با برگزاري نخستين انتخابات رياست جمهوري و تشكيل شوراي ملي، همه مفاد توافق نامه بن به اجرا گذاشته شد. و افغانستان بعد از سه دهه صاحب رئيس جمهور منتخب و شوراي ملي منتخب شدند.

كنفرانس توكيو

كنفرانس توكيو در 21 جنوري 2002 به ميزباني دولت جاپان و سازمان ملل متحد و با حضور نماينده‌گان 50 كشور جهان به مدت دو روز در اين كشور برگزار شد.

در اين كنفرانس كشورهاي كمك كننده تعهد كردند كه 5/4 ميليارد دالر را ظرف مدت پنج سال براي باز سازي افغانستان كمك كنند.

كنفرانس برلين

كنفرانس برلين با شركت مقام هاي دولت انتقالي افغانستان و نمايندگان كشور هاي كمك كننده در 31 مارچ 2004 برگزار شد.

در اين كنفرانس كشورهاي كمك كننده به افغانستان، پرداخت هشت ميليارد دالر در سه سال را براي پيشبرد برنامه هاي بازسازي افغانستان تعهد كردند.

كنفرانس لندن

در اول فبوري 2006 كنفرانس دو روزه بين المللي لندن در مورد آينده افغانستان، با اعلام بيش از ده ميليارد دالر از سوي هفتاد كشور و سازمان جهاني، براي باز سازي افغانستان به كار خود پايان داد.

در اين كنفرانس سندي به نام “توافقنامه افغانستان” نيز به امضا رسيد كه براساس آن افغانستان به ايجاد اداره شفاف و پاسخگو و مبارزه عليه مواد مخدر، تروريزم و رعايت حقوق بشر متعهد شده است.

موافقت نامه لندن بعد از موافقت نامه بن، مهم ترين سندي بود كه دولت افغانستان و جامعه جهاني آنرا امضا كردند.

كنفرانس روم

در جولاي سال 2007 ميلادي، نشستي در روم پايتخت ايتاليا برگزار شد.

محور اصلي اين نشست بين المللي حاكميت قانون در افغانستان بود.

كنفرانس پاريس

در شانزدهم جون 2008 كنفرانس بين المللي ديگري در پاريس برگزار شد، ساركوزي، بان كي مون و حامد كرزي اين كنفرانس را افتتاح كردند.

وزراي 65 كشور جهان و نماينده‌گان 15 نهاد بين‌المللي براي بررسي مشكلات افغانستان در كنفرانس پاريس حضور داشتند.

دومين كنفرانس لندن: كنفرانس لندن در بيست و هشتم جنوري 2010 برگزار شد، اين هفتمين كنفرانس بين المللي مهم است كه در 9 سال گذشته در مورد افغانستان برگزار مي شود، موضوع اصلي در اين كنفرانس، بر علاوه پنج موضوع محوري:

‌ ‌1. انكشاف اقتصادي.

2. حكومت داري خوب.

3. مبارزه با فساد.

4. همكاري هاي منطقه.

‌ ‌5. گفتگو با مخالفين مسلح دولت.

‌ ‌مسله تامين امنيت و ثبات افغانستان يكي ديگر از موضوعات اساسي را تشكيل ميدهد كه در اين كنفرانس مسووليت آنرا به نيروهاي امنيتي افغانستان و دولت اين كشور واگذار نموده اند. نيروهاي افغان نشان دادند كه توانايي تامين امنيت و به عهده گرفتن مسووليت تامين امينت را دارند. حملات دقيق سه روز پيش از تدوير كنفرانس لندن در شهر كابل كه تروريستان و جانيان مردم ملكي افغان در سر داشتند و با وجود اينكه ماهها قبل تدابيري حمله و رسانيدن آسيب به نهاد هاي دولتي را داشتن ولي نيروهاي شجاع افغان (اردوي ملي، پوليس ملي، امنيت ملي) مانع آن اهداف شان شدند كه خواستار آن بودند.