دولت افغانستان از سالهای سال به این طرف از دولت پاكستان هم در دوره ای كه تحت زعامت جنرال پرویز مشرف قرار داشت و هم از دو سال پیش كه دولت غیر نظامی تحت رهبری آصف علی زرداری و یوسف رضا گیلانی روی كار آمده است، خواسته است تا با مشارکت در مبارزه علیه گروه های مخالف با دولت افغانستان که در خاک پاکستان پناهگاههای امن برای خود ایجاد کرده اند، مشارکت کند تا از نفوذ و گسترش خطر به خاک پاکستان جلوگیری گردد، اما دولت پاکستان با نشنیدن این توصیه کوشش کرده است تا از این موضوع به عنوان یک ابزار سیاسی به نفع خود استفاده کند. اما اکنون دیده می شود که جهانیان نیز متوجه منطقه ای بودن خطر موجودیت گروه های طرفدار طالبان در خاک پاکستان شده و از ضرورت مبارزه با آن سخن می گویند.

یكی از نكاتی كه در ستراتیژی جدید امریكا كه توسط بارك اوباما رییس جمهور آن كشور اعلام گردید، مورد تصریح قرار گرفته است، اشاره به همین مسئاله و متوجه ساختن كشور و دولتمردان حكومت پاكستان با ضرری است كه این كشور از ناحیه موجودیت گروپ های طرفدار طالبان متوجه این كشور می باشد. می توان گفت این مسئاله موید نظریه دولت افغانستان است كه از سالها پیش دست همكاری به جانب پاكستان دراز كرده و از دولتمردان این كشور خواسته است تا با جلوگیری از فعالیت مخالفان مسلح دولت افغانستان در قلمرو خاك این كشور، از ضررهای احتمالی و حتی قطعی كه این كشور با آن مواجه بوده و خواهد بود جلوگیری كنند، اما مشكل در این بوده است كه دولتمردان پاكستان با اینكه در گذشته در مقام سخن از این مسئاله استقبال كرده و به آن روی خوش نشان داده اند، اما در عمل به آن توجهی خاصی نشان نداده و حتی نسبت به عملكرد گروه های مخالف دولت افغانستان در خاك آن كشور چشم ها را بسته و خود را به بی خبری زده و جلو فعالیت این گروه ها را نگرفته اند.

رییس جمهور کرزى با درك همین موضوع برای اولین بار سه سال پیش در جریان نشست سه جانبه ای كه با جورج بوش رییس جمهور وقت امریكا و جنرال پرویز مشرف رییس جمهور وقت پاكستان در واشنگتن داشت، بر همین موضوع تاكید و تصریح كرده و از رییس جمهور پاكستان خواست تا برای ایجاد تفاهم میان رهبران سیاسی دو كشور و ایجاد زمینه های همكاری میان مردم دو كشور برای مقابله با چنین خطری جرگه منطقه صلح و امنیت و همكاری را برگزار كنند.

روی همین نیت بود كه دولت افغانستان اولین دور جرگه امن منطقه ای را میزبانی كرد كه در آن نمایندگانی هم از سوی دو دولت افغانستان و پاكستان و هم نمایندگانی از میان مردم دو سوی سرحد حضور داشتند و در آن جرگه نیز شركت كنندگان تصریح كردند كه گروه های مرتبط با طالبان خطری است كه هم امنیت پاكستان را به مخاطره می اندازه و هم امنیت داخلی افغانستان را تهدید می كنند. با اینكه در جرگه امن منطقه ای بر مبارزه مشترك از سوی هر دو كشور با این پدیده توافق صورت گرفت و در اعلامیه پایانی و نهایی جرگه نیز گنجانیده شد، اما در عمل ثابت گردید كه جانب پاكستانی در بازگشت به كشور شان به این مسئاله توجه جدی نشان ندادند.

بی توجهی های دولت پاكستان به این مسئاله باعث گردید تا حقیقت بر ملا شده و حد اقل از دو سال به این طرف دیده می شود كه امنیت داخلی پاكستان نیز دستخوش انواع تحول گردیده است. اكنون دیده می شود كه گروپ های مرتبط با طالبان افغانستان در داخل خاك پاكستان نیز تشكل های وسیعی را ایجاد كرده اند كه می توانند در برابر دولت پاكستان اظهار وجود كنند. اگرچه دولت پاكستان در اولین واكنش شدید بر علیه اینگونه تحركات با طالبان لال مسجد در اسلام آباد و دیروز با یك حادثه دیگر در لاهور برخورد كرد؛ اما از آنجاییكه دولت پاكستان خود را وفادار و متعهد به یك مبارزه دوامدار با این گروه ها نمی دید، اكنون دیده می شود كه گروه های مرتبط با طالبان در شرایطی قرار گرفته اند كه بالای دولت پاكستان در مذاكره و مصالحه و یا مخاصمه و مجادله با این گروه ها وضع تكلیف می كنند.اكنون دیده می شود كه مقامات ایالات متحده امریكا و تئوریسن ها و تكنیسین های سیاسی كه اوضاع منطقه را مطالعه می كنند نیز به این نتیجه رسیده اند كه باید سرنوشت پاكستان نیز به مانند افغانستان خطرناك در نظر گرفته شده و مبارزه با گروپ هایی كه با طالبان و سازمان القاعده ارتباط دارند در هر دو كشور مورد عمل واقع گردد.

اینكه اكنون امریكایی ها از توجیه خطر به دولت پاكستان سخن می گویند، می تواند یك گام مهم در راستای آوردن امنیت منطقه ای باشد، اما مهم ترین بخش این است كه آیا دولت پاكستان خود را مجاب به این می كند كه در چنین مبارزه ای عملا شریك شود و واقعا گروپ های مرتبط با طالبان و سازمان القاعده را بعنوان یك خطر جدی برای پاكستان تلقی كنند، یا نه اینكه این كشور هنوز فكر می كند كه طالبان می تواند توسط سازمان استخبارات نظامی این كشور آی اس آی تحت كنترول و رهبری و مهار قرار گیرند. اگر دولت پاکستان مجاب گردد که با این موضوع برخورد حقیقی و تحلیل حقیقی داشته باشد، می تواند به مهار و کنترول بحران نا امنی در منطقه سهیم شود، در غیر آن باید فشار های بین المللی این کشور را وادار به پذیرش این حقیقت کند تا حد اقل مردم افغانستان در عرصه امنیتی از سیاستگذاری پاکستان متضرر نگردند.