نویسنده: احمد فرید ثمین

با آمدن فصل بهار همانگونه که بلبلان و عندلیبان به نغمه سرایی آغاز کردند ، کاندیدان ریاست جمهوری ما که ماشاءالله تعداد شان از صدها تن نیز تجاوز می کند آهسته آهسته  به مبارزات انتخاباتی شان آغاز نمودند. درین میان نام آقای عبدالله عبدالله از سوی جبهه ملی و نام آقای عبداللطیف پدرام از طرف حزب کنگره ملی که خواهان تجزیه افغانستان عزیز است سرخط اخبار  امروز کشور را تشکیل می دهد.

ما هرگز مخالف کثرت کاندیدان ریاست جمهوری نیستیم مگرمقام ریاست  جمهوری کشور به گفته معروف مردم کابل که کدام کافی لالی نیست که هرکس و ناکس خود را سزاوار آن بداند. آخر این بلندترین مقام یک  کشور است و رییس جمهور کشور از تمام مردم افغانستان نمایندگی می کند به همین ملحوظ آنانی که رویای این مقام را در روز روشن می بینند باید دارنده بعضی از معیارات باشند که نخستین آن صداقت ،و فاداری و میثاق خدمت به  افغانستان عزیز است و ثاینا آنانی که خواب ریاست جمهوری کشور را در سر می پرورانند باید  دارنده علم و دانش کافی باشند تا بتوانند افغانستان  عزیز را از لجه دیجور بی علمی و بی سوادی به ساحل امید رسانند. نه  اینکه شهادت نامه صنف دوازدهم خود را نیز از برکت  “خیبر بازار” شهر پشاور  ویا  هم از مهر کچالوی قرطاسیه فروشی های شهر کابل به دست آورده باشند!!

 متعجب به این هستیم که چگونه بعضی اشخاص علی الرغم آن که در تلاش تجزیه افغانستان عزیز اند و ملت مظلوم و بیچاره افغان را به نام های “پشتون” ، “تاجک” ، “ازبک” و “هزاره” برای نیل به اهداف و اغراض نامیمون خویش پارچه پارچه   می کنند و اصطلاحات ملی ما را چون “پوهنتون” ، “پوهنحی” و… را نه می پذیرند بازهم خود را شایسته مقام ریاست جمهوری کشور می دانند؟ اگر آنها به تاریخ کشور ما وفا دار  نیستند و قهرمانان کشور ما را علنا دشنام می دهند،   پس چگونه خویشتن را سزاوار قیادت و سیادت آن کشوری  می دانند که  از برکت امان الله خان غازی استقلال اش را به دست آورده است؟؟ اگر آنها به سلحشوری احمد شاه بابا ، میرویس بابا، امان الله خان و داود خان باور نه دارند روی کدام دلیل خود را شایسته مسندی میدانند که ازین رادمردان تاریخ به میراث باقی مانده است ؟؟؟

سال قبل در شهر کابل دریکی از رستورانت ها با یک نوجوانی همصحبت شدم  که به حیث یک ترجمان دریکی از موسسات خارجی کار می کرد از نزدم پرسید: بیادر جان! اوضاع کار ده امریکا چطور اس؟ اگه به امریکا بیآیم می توانم ده وزارت خارجه اش برای خود کار پیدا کنم؟ نخست من تعجب کردم و چنان پنداشتم که شاید موصوف از روی  مزاح  و شوخی از نزدم این سوال را کرده باشد مگر بعدا متوجه شدم که نوجوان شوخی نه می کند و در حقیقت می خواهد که  در وزارت خارجه امریکا کار کند؟!! موصوف را ملامت نه می کنم زیرا در افغانستان استطاعت تکلم به   چند کلمه  انگلیسی بعضی اشخاص بی سواد را به مقامات بلند دولتی و غیر دولتی رساند و درینجا چنان پنداشته می شود که انگلیسی و کمپیوتر نشانه فصاحت وبلاغت است. شاید و باید نوجوان ما تصور کند که در کشوریکه لسان های ملی اش پشتو و دری است ، انگلیس از چنان اهمیت بسزایی بر خوردار است پس در کشور یکه مردم در آن به این لسان تکلم می کنند لاجرم  متکلمین آن به مقامات وزارت و ریاست نایل خواهند آمد. اگر یک ترجمان ما خواب کار کردن در وزارت خارجه امریکا را میبیند ، پس آقای عبداللطیف پدارم ، عبدالله عبدالله ، بشر دوست، شهنواز تنی،عبیدالله نوید ،حلیم تنویر، عبد العلی سراج ، گل آغا شیر زی،  شهلا عطا و محمد رسول نوابی ملامت نیستند که خود را به مقام ریاست جمهوری کشور نامزد کرده اند. آنها نیک می دانند که در انتخابات ریاست جمهوری شاید بیشتر از صد رای به دست آورده نه توانند مگر حد اقل نام ایشان برای چند روز در مطبوعات ذکر خواهد شد. درین راسته خانم شهلا عطا که هیچ کس هم تاکنون نامش را  نه شنیده خوش شانس ترین کاندیدان فوق الذکر است زیرا در جریان مبارزه انتخاباتی اش مطبوعات ازاو به حیث خانم واحدی که به مقام ریاست جمهوری افغانستان مقابله می کند یاد خواهد کرد. حتی همین لحظه “من” و”تو” نیز در موردش صحبت کردیم در حالی که نه “من”  می دانم که او کیست و نه هم “تو”!!!

همانگونه که قبلا نیز به آن اشاره کردیم ما مخالف کثرت کاندیدان نیستیم ونه هم اریکه “ارگ” را میراث کدام شخص خاص می پنداریم مگر چیزیکه عیان است نیاز به بیان نه دارد و آن این است که مقابله اصلی درین انتخابات میان دوکتور اشرف غنی و حامد کرزی رییس جمهور فعلی افغانستان خواهد بود واینکه کدام یک برنده  این انتخابات خواهد شد وقت و زمان و اراده ملت افغان آن را به اثبات خواهد رساند.